Na današnji dan preminuo jedan od osnivača "Vojvodine" Kosta Hadži

Kosta Hadži (1898 – 1971) bio je jedan od osnivača, a kasnije i prvi trener, tehnički direktor i predsednik FK Vojvodina.
Na današnji dan preminuo jedan od osnivača "Vojvodine" Kosta Hadži
Foto: FK Vojvodina
Rođen je 8. novembra 1898. godine u Vršcu, kao jedno od desetoro dece. Osnovnu školu je završio u rodnom Vršcu, a gimnaziju je pohađao u Segedinu i Novom Sadu, gde je maturirao 1916. godine. Bio je sekretar Komande posadnih trupa srpske vojske u Pečuju i poslanik Velike narodne skupštine, koja je 1918. godine u Novom Sadu izglasala prisajedinjenje Vojvodine Kraljevini Srbiji.
 
Vojsku je napustio 1919. godine i posvetio se sticanju akademskog zvanja, te je do 1922. godine boravio na studijama u Parizu i Kanu. Odatle se 1927. vratio u Novi Sad, gde je iste godine položio advokatski ispit i potom se sve do 1961. bavio advokaturom.
 
Kao 16-godišnjak, zajedno sa svojim školskim drugovima, učestvovao je u osnivanju FK Vojvodina i praktično istog momenta bio je imenovan za tehničkog direktora kluba, što je obavljao sve do 1933. godine, s tim da je u nekim periodima paralelno obavljao dve funkcije: od 1924. do 1926. bio je prvi trener u istoriji Vojvodine, da bi od 1927. do 1935. godine obavljao i dužnost predsednika kluba.
 
Imao je izuzetnu ulogu u jugoslovenskom fudbalu u periodu pre Drugog svetskog rata, a kao generalni sekretar Jugoslovenskog nogometnog saveza (JNS) bio je najzaslužniji za smirivanje strasti posle preseljenja centrale Saveza iz Zagreba u Beograd. Takođe, uticao je na to da se na teritoriji Vojvodine osnuju podsavezi (jedan sa sedištem u Novom Sadu, a drugi sa sedištem u Velikom Bečkereku, današnjem Zrenjaninu), čime je vojvođanske klubove zaštitio od samovolje rukovodećih ljudi u Beogradu. Kosta Hadži bio je vođa puta jugoslovenske reprezentacije u Montevideo (Urugvaj), gde je 1930. godine održano prvo Svetsko prvenstvo u fudbalu.
 
Osim što je bio pravnik i fudbalski radnik, bio je veoma angažovan i u kulturnim institucijama, pa je tako od 1933. do 1939. godine bio član Upravnog odbora Matice srpske, zatim dugogodišnji predsednik Nadzornog odbora "Društva za Srpsko narodno pozorište" i član Patronata Velike srpske pravoslavne gimnazije (današnje gimnazije "Jovan Jovanović Zmaj"), a svojevremeno je bio pokrenuo i list "Rad".
 
Tokom Drugog svetskog rata je pružao pomoć srpskim zatočenicima u mađarskom logoru "Šarvar", zbog čega je nakon rata dobio nadimak "Šarvarski otac". Uz pomoć svog prijatelja vladike bačkog Irineja Ćirića, u Novom Sadu je organizovao pomoć za oko 3.000 dece i oko 800 odraslih, koji su po domaćinstvima i improvizovanim bolnicama potražili spas od fašista.
 
Posle Drugog svetskog rata, postao je sekretar Anketne komisije za uvrđivanje zločina i nedela okupatora i njihovih pomagača u Vojvodini. Takođe, kao njihov pravni zastupnik, borio se i za vojvođanske paore, koji su zbog odluke komunističke vlasti o prinudnom otkupu i konfiskaciji propadali i gubili svoju imovinu. Iz tog razloga, od strane režima je bio optužen da je pomagač "narodnih neprijatelja", zbog čega je završio u zatvoru. Od toga da ostatak života provede lišen slobode, spasao ga je tadašnji predsednik Prezidijuma Narodne skupštine Jugoslavije Ivan Ribar.
 
"Nacionalni revolucionar (u mladosti), sportista i sportski radnik (do kraja života), kulturni poslenik (kada su i prilike iziskivale), politički prvak (opozicioni), socijalni radnik (za vreme rata) i uglednik advokatskih organizacija (posle rata)", opisao je Kostu Hadžija istoričar advokature Milorad Boltić.
 
Svoju Vojvodinu nikada nije napuštao i dočekao je da njegov klub 1966. godine prvi put u istoriji postane šampion Jugoslavije. 
Preminuo je 6. oktobra 1971. godine i sahranjen je na Almaškom groblju u Novom Sadu, a od 2014. godine, u njegovu čast, ispred stadiona "Karađorđe" nalazi se njegov spomenik.
OBRATI PAŽNJU! Osvežili smo platformu sa muzičkim kanalima, a preko koje možete slušati i Radio 021. Preporučujemo vam novu kategoriju - LOUNGE, za baš dobar užitak i relax tokom dana. Vaš 021!
  • MP

    07.10.2021 08:19
    Kosti Hadžiju, vladiki Irineju Ćiriću i još nekolicini dobrotvora novosadskih, dugujemo svoje postojanje zbog njihovog izbavljenja iz Logora Šarvar i zbrinjavanja oko 3.000 dece, kasnije naših očeva i majki. To je naš neizmeran i neizmiren dug. Šta više reći sem još jednom: hvala im do neba.
  • Ns 49

    07.10.2021 07:40
    "čime je vojvođanske klubove zaštitio od samovolje rukovodećih ljudi u Beogradu". Pa da Vojvodina je za Beograd uvek bila kao kolonija.
  • Rade

    07.10.2021 01:08
    Kosta Hadzi
    Respeck

Komentari čitalaca na objavljene vesti nisu stavovi redakcije portala 021 i predstavljaju privatno mišljenje anonimnog autora.

Redakcija 021 zadržava pravo izbora i modifikacije pristiglih komentara i nema nikakvu obavezu obrazlaganja svojih odluka.

Ukoliko je vaše mišljenje napisano bez gramatičkih i pravopisnih grešaka imaće veće šanse da bude objavljeno. Komentare pisane velikim slovima u većini slučajeva ne objavljujemo.

Pisanje komentara je ograničeno na 1.500 karaktera.

Napiši komentar


Preostalo 1500 karaktera

* Ova polja su obavezna

Ostalo iz kategorije Novi Sad - Novosadske priče

Nestali Novi Sad

Pred sam kraj kalendarske godine, vredan događaj obogatio je kulturnu scenu ove ravnice i u narednom periodu biće stalna tema u najvećem gradu juga Panonije.

Graditelj socijalističkog Novog Sada

Ko se prethodnih dana prošetao do Muzeja savremene umetnosti Vojvodine (MSUV) imao je priliku da se upozna sa radom čoveka koji je oblikovao izgradnju Novog Sada tokom socijalističkog perioda.

Novi Sad koji sanjamo

Aktuelna vlast je preko svake mere izgradila i uvećala grad podno Petrovaradinske tvrđave.

Kako su Novosađani naučili NATO "red vožnje"

Imao sam 11 godina. Tog dana se išlo prepodne u školu, popodne smo uobičajeno išli napolje da se igramo ubeđujući one koje su roditelji sprečili, da neće biti nikakvog bombardovanja...

Student nije zapalio žito

Na fasadi kasarne u Ulici vojvode Bojovića jedna spomen ploča čuva priču o studentima koji su zapalili pšenicu. I to su platili životom.