Kamenički park se prostire na površini od oko 33 hektara, a nalazi se podno Sremske Kamenice i celom svojom dužinom se prostori uz obalu Dunava.
Nastao je u periodu od 1834. do 1836. godine, po uzoru na engleske pejzažne vrtove oko dvorca porodica Karačonji i Marcibanji. Dvorac je prvobitno bio u vlasništvu familije Marcibanji de Puho, a udajom grofice Marije Marcibanji za grofa Gvida Karačonjija, kao miraz je predat porodici Karačonji.
Park krije brojne skulpture, koje datiraju još iz vremena njegovog nastanka. Nažalost, većina je u lošem stanju i sakrivena u rastinju parka.
Neke od poznatih skulptura su "Sfinga" i "Devojka koja leži", a najupečatljivija je skulptura koja se nalazi u samom centru parka, poznata kao "Pentagon".
"Skulpture u parku datiraju iz vremena nastanka parka i svakako je najpoznatija skulptura koju zovemo 'Pentagon', a ustvari njen originalni naziv je Rosenhugel, ili 'Brežuljak ruža'. Naime, ona se nalazi na centralnom vidikovcu, odnosno brežuljku parka, i predstavljena je u vidu pet stubova, odnosno kamenih postamenata sa likovima rimskih vojnika, a moguće je da predstavljaju likove porodice Karačonji. Danas su preostala četiri stuba, a sa starih fotografija parka zaključujemo da su stubovi bili ukrašeni ružama koje je grof posadio kao znak ljubavi prema grofici", kaže za 021 Svetlana Kuzmanov iz Zelenila, preduzeća koje upravlja parkom.
Ona ističe mogućnost da je "Brežuljak ruža" u prošlosti imao i praktičnu primenu. U njemu se okupljala gospoda iz Beča, Segedina, Pešte, Novog Sada, naročito u vreme berbe grožđa, gde su ih čekala rashlađena vina, te se pretpostavlja da je "Rosenhugel" služio kao ledara.
Dvorac i park bili su u vlasništvu grofovske porodice do kraja Prvog svetskog rata. Godine 1918. grofovsko imanje prešlo je u vlasništvo države. Kako priča naša sagovornica, dvorac i deo parka od 18 hektara kasnije su prešli u vlasništvo američkog pukovnika Džona Frontingama.
Ovaj dobrotvor u dvorcu osniva Srpsko-američki zavod za ratnu siročad Prvog svetskog rata, a kasnije i Domaćinsku školu. Posredstvom Kraljevske banske uprave, sam park je ostao u korišćenju kao izletište, a vlasnicima nije bilo dozvoljeno da ga isparcelišu i prodaju. Krčen bez nadzora, park je doveden na rub propasti.
Godine 1938. Društvo ljubitelja Fruške gore je ukazalo gradskim vlastima na značaj Kameničkog parka za zdravlje Novosađana, tako da ga Grad otkupljuje od dotadašnjih vlasnika i on postaje narodni park. U Sremskoj Kamenici se 1952. otvara Vrtlarska škola, pa u periodu između 1956. i 1963. godine dolazi do delimičnog uređenja parka obnovom staza, klupa, ognjišta i dopunskom sadnjom zelenila.
Svetlana Kuzmanov kaže da se i danas u Kameničkom parku prepoznaju mesta na koji su se nalazili svi sadržaji iz vremena njegovog nastanka.
"Tu su mostić preko potoka na ulazu u park, zatim uzvišenja, odnosno vidikovci, deo ispred dvorca gde se verovatno nalazio klasično uređen parter. Najbitniji i najsnažniji element pejzažnog uređenja je središnji deo parka, sa prostranim, izduženim livadama i jasnom linijom razdvajanja šumskog sklopa i travnatog partera, sa zatalasanim i neisprekidanim potezima koji prate izohipse terena", objašnjava Kuzmanov.
Posebnost Kameničkog parka je i bogatstvo biljnog sveta. Kamenički park odlikuje najraznovrsnija i najbogatija dendroflora među novosadskim parkovima. Tokom njegovog nastajanja, u park su donete brojne egzotične vrste iz cele Evrope, ali većina nije opstala do današnjih dana. Danas parkom dominiraju listopadne vrste drveća, od kojih je javor najzastupljenija.
Od 1991. godine dvorac porodica Marcibanji i Karačonji sa delom parka zaštićen je kao prostorna kulturno-istorijska celina od velikog značaja, a od 2008. godine Kamenički park je pod zaštitom kao prirodno dobro treće kategorije.
Projekat "Sećanja grada" finansijski je podržala Gradska uprava za kulturu. Stavovi izneti u sadržaju nužno ne odražavaju stav gradske uprave.
